Kimlikler…

Kimlikler…
Yaşamın içerisinde kah dinlenirken kah yürürken kah severken kah ağlarken kah koşarken diye sürüp giden bir karmaşanın tam orta yerinde, üzerimize yapıştırılan ve nereye gitsek peşimizi bir türlü bırakmayan yol arkadaşımız. Belki çoğumuzun yandaşlığından hiç rahatsız olmadığı, belki de bazılarımızın yeri geldiğinde üzerinden atmak için uğruna birçok şeyini feda edebileceği, vazgeçilmezliğin vazgeçilebilir kısmı… Nasıl oluyor da kendi içerisinde bu çelişkiyi barındırabiliyor diye düşünenleriniz varsa, emin olun çok kolay bir ayrımı yok. Hele ki ne yapacağını ve onu yaşamının neresinde tutacağını tam olarak kestirememişler için bu öyle kolay yutulur bir lokma değil.

Dönüp arkama ne zamanlar bakıyorum diye kendime sorarken buldum. Galiba insanoğlu kayıplarının arasına bir yenisini daha eklediğinde, küçücük bir zaman parçası bile olsa, dönüp şöyle bir geçmişini ve geride bıraktıklarını kolaçan ediyor. Varken yokmuş gibi davrandıklarını ya da mutluyken mutsuzluğu seçmeyi tercih etmiş olduğu şeyleri düşünüp çıkar bir yol bulabilmek adına, bir geri bir ileri gidip geliyor. Zamanında alınmış kararların bugüne olan etkisini gördüğünde ise verdiği kararların doğruluğu ve yanlışlığı üzerinde hesaplaşmaya başlıyor.
Ben hesap yapamıyorum bile! Varsa yoksa ensemden beni geçmişe çeken o lastik ipin kopması için elimden geleni yapıyor ama ne zamanki uykuya kendimi bırakacağım, işte o anda her şey yeniden eskisi gibi başa sarıyor.
Herkesin kendine göre bir kısır döngüsü mutlaka vardır ya benimki de böylesi tuhaf bir kısırlık. Ne tamamıyla günlük hayatımı çileden çıkartan ne de bana günümün en değerli kısmını yaşatabilen bir kısır döngü. Sanırım gerçekten insanoğlunun en büyük kavgası kendisiyle.
Kendi aklımı alt edebileceğim günü bekliyorum. Biliyorum ki en büyük kazancım işte o an olacak. Yıllardır bu işin içinden çıkamamamın bedelini bir şekilde ödedim. Seçimlerimin ağırlığını, bana verilen yüklerin ya da kendi üzerime bile bile aldığım yüklerin yorgunluğunu an be an hissettim. Belki de bu yüzden bugünlerde soranlara gülümsemeyi unutmadan “çok yorgunum” diyorum. Derin bir nefes alınca çıkıp gidiverse diyorum her şey. Sonra durup vazgeçiyorum. Acısıyla tatlısıyla senindi onlar, sahiplen. Sahipleniyorum da ama bir türlü bu çetrefilli düşüncelerden de kurtulamıyorum. Dedim ya bu tuhaf bir kısır döngü…
(alıntı)